Obróbka elektroerozyjna to proces obróbki metalu, w którym pożądany kształt uzyskuje się poprzez zastosowanie wyładowań elektrycznych.

Obrabiarka elektroerozyjna składa się z elektrody i detalu zanurzonego w cieczy izolacyjnej, takiej jak olej lub inne ciecze dielektryczne. Elektroda i przedmiot obrabiany są podłączone do źródła zasilania. Zasilacz wytwarza potencjał elektryczny pomiędzy tymi dwoma częściami. W miarę zbliżania się elektrody do przedmiotu obrabianego następuje rozpad dielektryka w cieczy, tworząc kanał plazmowy i małe skoki iskry. Iskry te występują w ogromnych ilościach w pozornie przypadkowych miejscach pomiędzy elektrodą a obrabianym przedmiotem. Ponieważ metal nieszlachetny ulega erozji, a następnie zwiększa się szczelina iskrowa, elektroda jest automatycznie opuszczana przez maszynę, dzięki czemu proces może być kontynuowany w sposób nieprzerwany. W ciągu sekundy powstaje kilkaset tysięcy iskier, a rzeczywisty cykl pracy jest dokładnie kontrolowany przez parametry ustawiania.